Richard Pueo - schilder - Poigny-la-Forêt

Poigny-la-Foret

Het hele jaar door.

Richard Pueo - schilder

Het was als een soort levend monster dat probeerde het kleine mensje dat ik was op te slokken. Zo ontstond in mij dit innerlijke conflict tussen de angst die ik voelde voor deze gewelddadige natuur en het feit dat ik me er zo goed bij voelde.

De natuur is altijd een essentieel onderdeel van mijn leven geweest. Mijn ouders zijn naar Frankrijk geëmigreerd om het Franco-regime te ontvluchten. Ik groeide op in de Parijse regio op land dat ooit dienst deed als slagveld tijdens de Honderdjarige Oorlog voordat het in een begraafplaats veranderde. Dus bracht ik mijn eerste tien bronnen door omringd door begraven botten en geweld. Deze bijzondere relatie met de dood die zo vroeg opdook, lijkt in strijd te zijn met de goede ontwikkeling van een kind, maar deze oude begraafplaats was voor mij slechts een speeltuin, zorgeloos en gelukkig. We leefden geïsoleerd van de werkelijkheid in een houten hut, zonder water of elektriciteit, en alleen de school vormde een directe verbinding met de rest van de wereld. Ik bracht het grootste deel van mijn tijd door met spelen in de tuin, rennen in het bos en in bomen klimmen om de top van vrijheid te bereiken.

Dit bevoorrechte contact bracht niettemin een deel van de angsten met zich mee: er waren geen luiken voor de ramen, en toen de nacht viel, begonnen de bomen te dansen in de wind, hun schaduwen botsten tegen elkaar, vervlochten op de muren van mijn kamer, wat een spektakel bood dat is zowel boeiend als angstaanjagend. Het was als een soort levend monster dat probeerde het kleine mensje dat ik was op te slokken. Zo ontstond in mij dit innerlijke conflict tussen de angst die ik voelde voor deze gewelddadige natuur en het feit dat ik me er zo gelukkig en veilig tussen voelde.

Alles veranderde toen mijn ouders besloten om in de stad te gaan wonen. De man en zijn zwakheden namen mijn bestaan ​​over, dat er toen praktisch verstoken van was: we hadden alle ruimte die we wilden, maar we bevonden ons beperkt tot een huis omringd door honderd andere huizen in een stad met een grijs hart; Ik was nog maar een kind, maar ik werd in de ogen van anderen niets anders dan een zoon van immigranten; Ik werd gewelddadig omdat ik daar de enige manier had gevonden om mezelf te verdedigen tegen de domheid van mensen. Ik werd gewelddadig tegen anderen, tegen dieren - vergezeld van mijn vader, en dus tegen mezelf. Eindelijk, toen de liefde het gemeenschappelijke hart van mijn ouders had verlaten, werd geweld thuis dagelijks, tot de dag waarop gebeurde wat ik op dat moment onmogelijk kon bevatten: expats, we konden niet rekenen dan op onze familie, die de harde kern vormde essentieel voor ons voortbestaan; De scheiding van mijn ouders had het effect van een bom die de familie-eenheid opblies en twijfel deed rijzen over wat ik beschouwde als onwrikbare waarheden. Ik was verdwaald en ik voelde de behoefte om te vertrekken om te proberen antwoorden te vinden.

De man had me uit de natuur gehaald, maar het was ook dankzij hem dat ik mijn plaats bij haar kon hervinden. Al deze gekruiste lotsbestemmingen hebben op hun eigen manier mijn geest gescherpt en mijn stappen geleid naar het leven dat ik wilde hebben, de man die ik wilde worden. Ik begreep dat ik, zoals ieder mens, anderen nodig had om me te helpen, en dat zelfs als mijn jeugd gelukkig was dankzij de natuur, dat alleen niet genoeg was. "Geluk is pas echt als het wordt gedeeld", schreef Christopher McCandless in Into the Wild na het eten van giftige zaden, omgeven door landschappen zo ver het oog reikte maar met een onherstelbaar eenzaam hart. De momenten waarop ik had kunnen vallen en niet weer opstaan, zijn legio, maar elke struikeling werd gevolgd door een uitgestoken hand met welwillendheid, deze welwillendheid die ik vandaag probeer te tonen met mijn dierbaren en in mijn beroep, namelijk parachutespringen. Je zou je kunnen afvragen waarom ik deze extreme sport nu al vijfendertig jaar beoefen: ga ik de dood zoeken of het geweld van de lucht? Is het een manier om deze dubbelzinnige relatie die ik met de natuur heb te herontdekken, deze eeuwige behoefte om mezelf in gevaar te brengen om haar aanwezigheid te voelen? Brengt het spelen met de dood bij elke sprong me dichter bij het leven? Deze vragen kunnen van invloed zijn op iedereen die ooit de beslissing heeft genomen om uit een vliegtuig te springen. Maar voor mij was parachutespringen meer dan een sport, het was een echte levensschool. Mijn innerlijke woede is tot rust gekomen in contact met de lucht, elke val fungeert als een uitlaatklep en brengt me een beetje dichter bij sereniteit. De wedstrijd leerde me mezelf te overtreffen, het lesgeven, om anderen te ondersteunen in hun persoonlijke ontwikkeling. En op de grond zijn de handen in elkaar geslagen, glimlachen uitgewisseld, het is constant contact met mensen. Ik heb het leven in al zijn facetten voorbij zien komen en soms voor mij zien veranderen omdat het een sport is waar je blij van kunt worden. Het eenzame kind dat ik was, koos voor een dagelijks leven met duizend ontmoetingen, waarvan sommige mijn leven hebben veranderd en het vandaag de dag nog steeds transformeren. Het is een onophoudelijke stroom van gekleurde energieën die tegen elkaar aan strijken, verstrengelen, soms samensmelten, soms terugkaatsen, maar waar ik mezelf altijd mee heb gevoed.

Ik begon met schilderen in 2000 na de dood van mijn vader, omdat ik de behoefte voelde om een ​​pijn te uiten die ik moeilijk onder woorden kon brengen. Misschien moest ik al dit geweld dat sinds mijn geboorte met hem verbonden was, sublimeren tot iets artistieks, om horror te vervangen door schoonheid. Dat gezegd hebbende, tekenen was mijn levenslange metgezel. Als kind volgde ik kunstlessen; we hadden elk recht op een afgebakende ruimte om op de muur te schilderen, maar omdat ik me niet in staat voelde om niet verder te gaan, nam ik uiteindelijk alle ruimte in ten koste van mijn kameraden. Ik had ruimte en elementen nodig om te creëren, ik maakte sculpturen met broodkruimels, ik brak alles om te zien wat erin zat. Ik wist dat nieuwsgierig blijven me hoe dan ook vooruit zou helpen. Het is zeker de pijn die me ertoe heeft aangezet om schilderijen te maken, maar schilderen helpt me ook om te kalmeren in relatie tot dagelijkse spanningen en om de wereld om me heen helderder te zien. Er zijn inderdaad verbanden tussen mens en natuur die ik wilde weergeven met lijnen die doen denken aan het DNA-molecuul. De natuur zal uiteindelijk altijd weer de overhand krijgen op de mens, wiens einde onvermijdelijk is. Desondanks is het passend dat de mens dit onthoudt: verdriet, geweld of de ongelukkige grillen van het leven mogen hem er nooit van weerhouden om vrolijk te blijven, net zoals een schilderij nooit mag ophouden te schitteren met zijn uitbarstingen van kleur. kan er soms uitkomen.

Mijn schilderij heeft de vorm van een gevecht, een gevecht tussen natuur en mens, tussen leven en dood, en misschien zelfs dat van mijn eigen gevecht. Wat is het doel van de mens op aarde? Wie is de ware meester, de mens of de natuur? Is menselijk verval zeker? Deze vragen zullen nog lang onbeantwoord blijven, maar ik denk graag dat de schilderkunst, en ook de kunst in het algemeen, ons steeds dichter bij de waarheid brengt. Ik zal er daarom onvermoeibaar naar blijven zoeken aan het einde van mijn penselen.